Lítið eftir!

Ég ætla að byrja á því að gefa upp ástæðuna fyrir því að ég er ekki búin að vera blogga nýlega: þær eru reyndar tvær:

• Þetta er bara allt orðið svo hversdagslegt, að það er ekkert voðalega mikið spennandi að gerast(sem er gaman að blogga um)
• Ég er letingi!

Þá er ég búin að vera í Frakklandi í 41 dag eftir að ég kom aftur út. Ég veit ekki alveg hvort mér finnst þetta búið að líða hratt eða ekki. Því þegar ég horfi til baka þá er þetta enga stund að líða, en augnablikin eru hinsvegar löng. Ef til vill skilja mig einhverjir:)

Fyrrverandi host-fjölskyldan mín er komin með nýjan skiptinema, hún heitir Luciana.
Fyrsta skiptið sem ég hitti hana var í afmæli hjá stelpu (Lauru) í skólanum mínum. Þegar ég sá hana varð ég frekar pirruð inn  í mér og mig langaði bara ekkert með hana að hafa.
Eftir stutta stund áttaði ég mig samt á því hvað ég var barnaleg, afhverju var ég pirruð út í hana? ekki hafði hún gert mér eitthvað (það er svona að vera að stelpa, þetta eru alltaf fyrstu viðbrögð manns við eitthverju). Hún gat allt eins verið með sömu vandamál og ég hafði verið með, með þessari fjölskyldu.
Eftir að hafað talað við hana í nokkrar mínútur þá komst ég að því að ég hefði haft rétt fyrir mér. Hún var með nákvæmlegu sömu vandamál og ég hafði haft. 

Clara, ég og Anais í afmælinu hjá Lauru

Ég er búin að vera að tala mikið við hana eftir þetta afmæli, en svo um daginn sagði hún að host-systur sinni (fyrrverandi-host-systir mín) finndist ekki gaman að við værum að tala saman, svo nú er hún hætt að svara mér. 

Ég fór til Parísar seinustu helgi með host-mömmunni og systurinni. Þær voru samt búnar að sjá og gera alla túrista hlutina, svo ég var bara ein í því. Ég var rosalega fegin að vera ekki búin að sjá myndina Taken, þar sem ég var hvort sem er mjög paranoid.

Það var mjög leiðinleg þoka þar, svo myndirnar sem voru teknar voru ekki alveg þær flottustu. En annars elska ég þessa borg! Ég veit samt ekki alveg hvort ég gæti átt heima þarna. Fólkið þarna notar aðallega neðanjarðarlestinar til að ferðast, og maður sá alltaf alla vera á hlaupum. Það væri svolítið stressandi og þreytandi að gera það á hverjum einasta degi. 

Notre Dame

Á föstudaginn er ég að fara til Danmerkur með þeim krökkum sem eru í auka ensku í skólanum. Við munum leggja af stað 19.00 og við verðum komin á áfangastað í kringum hádegi á Laugardeginum. Sem þýðir að þetta eru 17 tímar sem við munum ferðast! 17 tímar í rútu!! og eitt sæti á mann! #mættihaldaaðþaðværikreppahjáfrökkunum ! Ég veit ekki alveg hvað ég á að gera í þessu blessaða ferðalagi.

Við verðum síðan í Danmerku (Næstved) í eina viku. Þar verðum við svo hjá host-fjölskyldu. Ég mun þá eignast host-systur sem heitir Camilla. Við erum búnar að spjalla ansi mikið saman á facebook, og við erum mjög líkir persónuleikar. Hún býr með ömmu sinni í litlum sveitabæ og eiga þær tvo hunda og fuuullt af köttum. Svo þetta mun vera mjög áhugavert:)

Frá mánudegi til fimmtudags munum við "frakkarnir" síðan fara í skoðunarferðir í kringum svæðið Næstved. 

Ég er að reyna að æfa mig smá í dönsku, en ég man bara ekki neitt:/ Ég rugla alltaf öllum tungumálunum saman í hausnum á mér!
Ef þið kæru lesendur hafið samt eitthverjar hugmyndir um það sem ég gæti gert í þessari rútuferð, þá væri alveg geðveikt að fá einhver ráð! Það væri auðvitað bara best ef ég gæti bara sofið alla ferðina.

Fyrir þá sem vita það ekki nú þegar, þá er ég að koma heim 2.apríl. Tilfinningarnar eru mjööög blendnar. Ég er auðvitað alveg rosalega ánægð að vera að koma heim, en samt sem áður er ég svo kvíðin og stressuð og smá leið. Ég er leið út af því að þetta hefur ekki gengið upp eins og ég var að vonast til. 

AFS konan á svæðinu mínu, var alltaf að segja við mig að ég væri bara ekki nægilega sterk manneskja andlega séð og að ég hafi bara alls ekki verið tilbúin fyrir þessa reyslu. Kannski er það alveg rétt hjá henni. Kannski var ég ekki alveg andlega tilbúin fyrir það að vera í burtu frá öllum í svona langan tíma. En ég er samt sem áður búin að styrkjast mjög mikið í gegnum þessa reynslu (væmið). 

Þó svo að þetta hafi ekki allt gengið upp eins vel og ég var að vonast, þá myndi ég samt ekki breyta neinu ef ég gæti. Allt sem hefur gengið á hefur gert mig að manneskjunni sem ég er í dag. Ég er búin að bæta mig verulega í frönsku(er samt alls ekki altalandi eða skiljandi, en það er annað mál). Ég kynntist alveg yndislegum stelpum hérna úti, sem eru mér mjöög kærar. Ég er líka farin að meta alls svo mikið meira heima. Ég sé virkilega hvað ég hef það gott heima! Og þess vegna er ég svo spennt að koma heim eftir 22 daga ! 

Bisous :*

Hvíldu í friði elsku besti Steini minn †

Sigursteinn D. Gíslason var eiginmaður frænku minnar, þar af leiðandi var hann frændi minn. Hann var yndislegur maður og ég mun gleyma honum seint, nei hvað er ég að segja.. ég mun aldrei gleyma honum! 

Ég er svo ánægð og þakklát að hafað kynnst manni eins og honum Steina. Hann gerði allt mikið skemmtilegra. Hann fékk mann oftast til að brosa þegar maður var í fýlu eða leiður. Ef hann náði því ekki, þá náði hann að láta mann hlægja! Hann kenndi mér svo margt þessi yndislegi maður. Hann kenndi mér meðal annars að það væri ókeypis að brosa. Réttara sagt sýndi hann mér það; þessi maður var alltaf brosandi, alltaf hlægjandi, alltaf í góðu skapi; og varð aldrei krónu fátækari.

Hann er líka búin að sýna mér að maður á aldrei að taka neinu sem gefnum hlut.

Aldrei hefði mér dottið í hug að fyrsta jarðarförin sem ég myndi fara í, væri hjá honum Steina mínum. Hvernig væri hægt að taka svona æðislega manneskju bara í burtu frá okkur öllum? Manneskju sem gerði allt svo mikið betra! Ég er að reyna að telja sjálfri mér trú um það, að æðri heimur þyrfti á honum að halda. Annars skil ég ekki hvernig Guð getur verið svona óréttlátur.

Ég er verulega leið að ég hafi ekki fengið að kveðja hann í eigin persónu, en ég fékk að kveðja hann í jarðarförinni hans. Það var alveg yndislegt að fá að koma heim og kveðja hann í seinasta skiptið. Þó ég hafi ekki fengið að segja það við hann, þá veit ég, að hann vissi, að ég elskaði hann.

Jarðarförin hans Steina er eitt af því erfiðasta sem ég hef gert. Samt sem áður þegar pabbi bað mig síðan um að labba með krans á eftir kistunni, hikaði ég ekki við að segja já. Það var erfitt að labba niður kirkjugólfið með kistuna fyrir framan mig. Ég starði allan tímann á lítinn hvítan límmiða á kistunni, þar sem nafnið hans var skrifað á. Þetta gat bara ekki verið satt.. Þetta hlaut að vera einhver misskilningu. Á meðan ég gekk, hugsaði til Steina og ég hugsaði um allt sem mig langaði að segja honum. Ég sagði honum meðal annars, í hugsununum mínum, hversu vænt mér þótti um hann. Í þessari kveðjustund okkar Steina, náði ég loka á tárin. En þau tár sem fengu þó að falla voru gleðitár. Því eins og Steini sagði:

“Ef þið ætlið að gráta yfir mér,

viljiði þá hafa það gleðitár

vegna góðra minninga”

Hvíldu í friði elsku besti Steini minn. Þín verður sárt saknað. Þú munt lifa að eilífðu í hjarta okkar. Ég hlakka til að hitta þig aftur í nýjum heimi. Heimi fullum af hamingju og ást!

Þeir sem vilja minnast hans er bent á
"Styrktarsjóð fyrir börn Sigursteins Gíslasonar"
Reikningur: 0552-14-408888, kt: 590112-0110

2o12

Bonjour!
Þau ykkar, sem lásu seinasta bloggið mitt vita eflaust að ég fór til annarar fjölskyldu, til að vera hjá yfir jólahátíðarnar. Það heppnaðist allt bara mjög vel hjá þeim. Svo vel að þau buðu mér að vera hjá sér það sem eftir væri! Ég var og er alveg himinlifandi! 


Mér líður vel hjá þeim og þau tala frönsku á heimilinu sem er gott. Auðvitað er enginn fullkominn en þetta er að ganga vel hjá okkur. Er reyndar ennþá að reyna að pína mig í það að hlusta þau bíta í gaffalinn þegar þau borða; það er eitt af því sem ég hata! En annars eru þau indæl. Spyrja reyndar stundum skrítna spurninga eins og hvort það sé blokkir á íslandi, afhverju íslendingar séu ekki góðir að skauta. En þetta er fær mig bara til að hlægja. 


Jólin voru hálf skrítin. Reyndi bara að hugsa að þetta væri matarboð. Það virkaði svo sem alveg. Þó að maturinn hafi verið í fínni kantinum þá var þetta ekki jólamatur eins og ég borða venjulega. Pakkarnir voru líka ekki margir, foreldrarnir fengu bæði tvo pakka og annar þeirra var frá mér! Skrítið að sjá þetta þegar að það er alltaf gefið trilljón pakka heima. 
Á Aðfangadag talaði ég svo þrisvar sinnum við fjölskylduna mína. Fyrra skiptið var um tvö leytið og ég fékk þá að opna einn af pökkunum þeirra. Á kortinu stóð svo að þau myndu segja mér eina aðra gjöf á skype. Þau ætluðu samt ekki að segja mér það fyrr en klukkan sex á íslenskum tíma vegna þess að nenntu ekki að leita að gjöfinni undir jólatrénu... 
Þegar klukkan sló svo sex var ég aftur komin á skype og ég fékk að vita hver gjöfin væri... Hún var sú að þau myndu koma að heimsækja mig eftir nákvæmlega 100 daga ! Ég var svo ánægð ! Og er það enn! Án efa besta jólagjöf í langan tíma ! 

jólamyndin af fjölskyldunni í ár

Ég fékk síðan fuullt af nammi frá sætustu mínum og jú stafrænanmyndaramma stút fullann af yndislegum minningum.


Talandi um góðar jólagjafir: þá fékk ég alveg æðislega bók sem heitir "Hungurleikarnir". Ég gat ekki sleppt henni. Og svo loksins þegar ég kláraði hana var klukkan þrjú um nótt og adrenalínið í algjöru hámarki. Fór þá að tala við Dagbjörtu á facebook til að reyna að róa mig, en það hafði bara akkúrat öfug áhrif. Ég pantaði mér strax næstu tvær bækur á ensku á amazon, en það voru tíu dagar í þær. Gat ekki beðið!


Áramótin voru líka mjög fín. Mér var boðið til vinkonu minnar Brooke um hálf sjö og þá fór host-fjölskyldan mín til ættingja í Dijon. Okkur var boðið á lítið ball og fórum við þangað, án þess reyndar að borða. Áramótamatur er ekki mikil vægur hjá host-fjölskyldu Brooke. Svo að við hámuðum bara í okkur snakki sem var í boði í veislunni. Þetta var bara ansi skemmtilegt og alveg yndislegt að fá að vera með Brooke! Þegar við komum heim til hennar, þá gátum við ekkert sofið þar sem yngri host-systir hennar var með partý og þau hættu ekki að tala alla nóttina!

ég og Brooke, gamlárskvöld

2.Janúar þurfti ég svo að fara til gömlu host-fjölskyldu minnar í þrjár nætur. Ég var smá smeik en svo var þetta reyndar bara allt í lagi. Sem betur fer. Samband mitt og yngstu systurinnar er orðið betra eftir að ég skipti. Hún er farin að tala aftur við mig, sem er jú jákvætt. 
Ég komst reyndar að því að þau eru að fara að taka annan skiptinema að sér í lok janúar. Fannst það smá *slap in the face*. Strax búin að skipta mér út. En er það ekki það sem ég gerði þeim líka?


Ég snéri svo til minnar nýju host-fjölskyldu seinasta fimmtudagskvöld. Þau eiga heima uppí sveit og það eru níu kílómetrar frá bænum þar sem skólinn minn er. Hann skólinn minn er svo alveg í hinum enda bæjarins. = ég þarf að vakna sex alla daga (nema miðvikudaga). Kem svo heim kl. sjö, (nema miðvikudögum og föstudögum, þegar ég kem heim klukkan níu). Þetta er erfitt, en ætli ég venjist því ekki bara :)


6.janúar fékk ég svo langþráðu hunger games bækurnar mínar. Kláraði bók númer tvö á einum degi. Þriðju og seinustu bókina var ég svo að klára í dag. Þetta er nýja æðið mitt ! Elska þetta! Fyrsta myndin kemur síðan út eftir rúmlega sjötíu daga ! Vinkonurnar mínar í skólanum eru líka með æði fyrir þessum bókum, og ég er búin að smita Maddie af þessu æði líka. Ég er kannski að fara í aðeins og miklar öfgar í þessu öllu saman en adrenalínið sem maður fær við að lesa þessar bækur er geðveikt. Lagið er síðan líka mjög gott og auðvitað er ég alltaf að hlusta á það, þar sem það minnir mig á atburðina í bókunum. lagið og myndin :)


Á sunnudaginn fórum við svo til Strasbourg að keppa leik. Lögðum af stað kl. áttu um morguninn og komum heim rúmlega níu að kvöldi til. Gaman að segja frá því að við unnum leikinn 7-0 og erum því komnar áfram í Cup de France :)

ég og elsku besta Maddie mín

Í gær sendi Maddie mér fremur leiðinleg skilaboð. Hún væri að fara að heim næsta laugardag. Hún átti alltaf að fara fyrr heim en hinir krakkarnir í hálfs mánaðarprógraminu en samt bara sex dögum. Núna eru níu dagar búin að bætast við það. Þetta verður erfitt, og svo ennþá erfiðara þegar Brooke fer svo líka heim eftir nítján daga. En ég er svo ánægð að hafað kynnst þeim!


Núna er ég bara að reyna að njóta þess að vera hérna. Njóta þess að vera til. Ég hugsa hlýtt til ykkar, ekki veitir ykkur af smá hlýju miðað við það hvernig veðurspánar segja að veðrið sé hjá ykkur. 


Gros Bisous:*


ps. bara svo ég gleymi því ekki: Gleðilegt nýtt ár! Hlakka til að sjá ykkur þegar þetta ár verður hálfnað. 

"Hvort að ár verði nýtt, er ekki undir dagatalinu komið, og ekki undir klukkunni.

Hvort að ár verði nýtt, er undir okkur komið.

Hvort við gerum það nýtt, hvort við byrjum að hugsa upp á nýtt, hvort við byrjum að tala upp á nýtt og hvort við byrjum að lifa upp á nýtt."

Áramótaheitið mitt í ár, er að vera besta útgáfan af sjálfri mér.